Λίγο «αλλιώς»*

Μέρες τώρα κάνω όνειρα για γειτονιές. Για κουβέντες πίσω από αυλόπορτες κι ασπρισμένες αυλές. Για ανθρώπους χαμογελαστούς δίπλα σε ολάνθιστες βουκαμβίλιες και γιασεμιά. Εκεί που δίπλα από το νερό φύτρωνε μια αρμπαρόριζα.  Kι όλα ήταν απλά αλλιώς. Κι αυτό το αλλιώς το παλεύω να μην γίνει "ξεχασμένα αλλιώς". Με όνειρα, με παραμύθια, με παιχνίδια μαζί της, με τραγούδια και ταξίδια σε αναμνήσεις που μοιάζουν κι εκείνες πια αλλιώς. Σ΄αυτές τις γειτονιές που χρόνια τριγυρνώ θέλω να σε πάρω από το χέρι και να σε πάρω εκεί. Πίσω. Μαζί μου.

Κι όταν κοιτάζω πίσω ακούω χαρούμενες φωνές. Και γέλια παιδικά. Κι αγκαλιές. Και εκεί οι γιαγιάδες  στέκονται στο παράθυρο για να κλέψουν λίγο φως. Και μετά βελονάκι μέχρι ο ήλιος να κρυφτεί. Και τα παιδιά με γέλια κι αγκαλιές να σκαρώνουν παιχνίδια. Χωρίς αρχηγούς και προσωπεία. Μονάχα εκείνα και τα γέλια τους.   

Κι όταν έμπαινε ο Απρίλης η αυλή φορούσε χρώματα. Γεράνια, νεραγκούλες, ζουμπούλια, φρέζιες, γιασεμιά, ορτανσίες και βασιλικοί καλοκαιρινοί. Κι είχε μυρωδιά από αγάπη. Κι ο σιμιγδαλένιος χαλβάς μυρίζει ακόμα αγάπη. Όπως τα χέρια της γιαγιάς που έκανε τα πιο ωραία φαγητά. Και σε έκλειναν μέσα της. Και σε "χόρταιναν" αγάπη... 

Κι ο μαγιάτικος ουρανός λίγο μετά σε ξεσήκωνε. Μαζί με τα χελιδόνια έψαχνες κι εσύ να βρεις αυτό το "αλλού" μακριά από το εδώ. Κι αυτό κάνεις και τώρα. Ψάχνεις το κάπου μακριά από εδώ. Και ψάχνεις για ανοιχτά παράθυρα. Στολισμένα με χρώματα, λουλούδια,  ένα χαμόγελο και γεμάτα αισιοδοξία. Και μπορεί να μην έχουν κεντημένα κουρτινάκια και  γλαστράκια με φρέσκο θυμάρι και βασιλικό. Μπορεί η νοικοκυρά να μην φοράει καρώ ποδιά και κορδέλα στα μαλλιά. "Φοράει" όμως τη δική του ομορφιά το κάθε "παράθυρο" και γίνεται συντροφιά και παρέα αλλιώτικη κάθε φορά. Σε ταξιδεύει στο δικό του κόσμο και σε βάζει σε άλλα μονοπάτια. Κι εκεί σκέφτεσαι. Εμπνέεσαι. Μοιράζεσαι.

Το blogging σε πάει "αλλού"
τελικά. 
Σε στέλνει με μια εικόνα σε κόσμους αλλιώτικους.  Με μια μουσική πίσω σε αναμνήσεις. Σου ξυπνάει όνειρα που έκανες και κάνεις ακόμα. Σου βγάζει λέξεις που δεν είπες ποτέ. Σου φέρνει εμπρός συναισθήματα που ποτέ δεν επέτρεψες να νιώσεις. Σε φέρνει κοντά. Κοντά με εικόνες, καταστάσεις κι εμπειρίες άλλων. Σε βάζει να μπεις για τα καλά "μέσα" τους. Κι αυτό είναι μεγάλο. Γιατί είναι ένας "κόσμος" ολόκληρος αυτό όλο εκεί έξω. Κι έρχεται  στα μάτια σου, στ' αυτιά σου, στα δάχτυλα σου έτσι απλά. Κι αυτό είναι μεγάλο. Γράφοντας θα νιώσεις ότι δεν είσαι μόνη. Γράφοντας θα αφήσουν λέξεις κάτω από τις δικές σου. Γράφοντας θα νιώθεις ότι εκεί έξω παραμυθιάζονται κι άλλοι με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες μπορεί εικόνες. Κι αυτό είναι μεγάλο.

Θα ανακαλύψεις, όμως, ότι οι λέξεις σου μπερδεύονται όμορφα με τις λέξεις της. Θα δεις πως είναι ωραία στον cosmo της. Θα ανακαλύψεις ότι όταν εκείνη ονειρεύεται εσύ χαμογελάς. Κι όταν εσύ γράφεις: "Οι σκέψεις σου, οι εικόνες σου, οι λέξεις σου και οι περιγραφές σου είναι τόσο λαμπερές που φωτίζουν το "σκοτάδι", εγώ σου γράφω:"Κάθε σου λέξη αρκεί για να χαμογελάσω. Κάθε σταγόνα θετικής ενέργειας μου δίνει κίνητρο". Κι όταν εκείνη εμπνέει με τον ενθουσιασμό της, κάπου εκεί ξεκινάει μια όμορφη διαδρομή. Μια όμορφη διαδρομής που έγινε μια μεγάλη παρέα. Που θυμάται κάθε μέρα ότι "η ομορφιά κρύβεται στ' απλά . Στα πολύ απλά. Που ονειρεύεται και παθιάζεται με τα ίδια πράγματα. Και χαμογελάει πολύ. Ένα ταξίδι που σου θυμίζει ότι εκεί έξω τα παραμύθια είναι για να συναντούν τους ανθρώπους. Και να γίνονται ζωή. Και μια μεγάλη αγκαλιά. Σαν την δική της. Κι αυτό είναι το πιο μεγάλο.

Το δικό μου ταξίδι στις Ψηφιακές Γειτονιές μετράει σχεδόν τέσσερα χρόνια. Κι η αρχή μπορεί να ήταν δύσκολη, αλλά η διαδρομή ήταν γεμάτη στιγμές. Τις δικές μου στιγμές. Που έγιναν οι δικές μας στιγμές. Μεγάλες και μικρές. Μέσα από μια κοιλίτσα που μεγάλωνε κι άφηνε πίσω την αθωότητα. Για να έρθει εκείνη και να γεμίζει με αθωότητα τις μέρες μας. Ο κόσμος της. Παραμύθια, νεράιδες και ξωτικά. Ο κόσμος μου χωρίς τελείες. Απρόσωπες κι αναπάντεχες. Που έχει μονάχα αποσιωπητικά για το αύριο. Κι άνω τελείες για τη συνέχεια. Πολλά θαυμαστικά για να τονίζω τα όμορφα. Κι ερωτηματικά για θωρακίζω τα κενά μου με τα τεράστια φωτεινά Γιατί... 

Κι όσοι βρεθείτε σήμερα σε αυτές τις γειτονιές, τρέξτε να "δείτε" τους ανθρώπους. Μιλήστε με λόγια ζωντανά, πέρα από τα "ψηφιακά". Κάντε ένα βήμα "αλλιώς". Και τώρα που μιλάμε σίγουρα κάπου εκεί έξω ένα καινούριο blog σου συστήνεται. Κι όταν ξεκινάει ένα blog τη διαδρομή του να θυμάσαι πως ανοίγει τα "παράθυρά" της μια ψυχή. Σε έναν καινούριο κόσμο. Εκεί που η φαντασία γίνεται παιχνίδι. Κι όλα είναι αλλιώς. Κι οι γειτονιές μπορεί να ξαναγίνουν "αλλιώς".

Κι εδώ θέλω να σου πω πως θα θελα να είμαι εκεί. Παραλίγο... Σ' αυτές τις γειτονιές που θα συστηθούν σήμερα και θα γίνουν μια αγκαλιά στέλνω αγάπη κι αισιοδοξία. Σαν το μήνυμα τους: Γονείς bloggers μοιράζονται.

Και νιώθω όμορφα που μοιραζόμαστε πράγματα μαζί.
Στις ίδιες γειτονιές. 
Λίγο "αλλιώς"...

*http://youtu.be/VAcZ-kj7ESI

Photo source:

http://all-things-bright-and-beyootiful.tumblr.com/, http://rainbowofcupcakes.tumblr.com/, http://fallenamongstthestars.tumblr.com/, http://mandylynne.com/, http://eitoela.tumblr.com/